Bir mum yak, beklemeye başla. Korkma çok sürmez –sürmüyor da, ve izle. Sadece O’nun kendini tükettiğini sanırsın; oysa tükenmenin bir çok yolu vardır. Kendiliğinden tükenme. Koşarken düşmek, içerken kusmak, kırmak, kırılmak vb. hafiftir oysa hepsi, sıradandır çoğunda ben vardır. Şimdi O yok. Ah! en kötüsü de odur. Kırmamıştır, kırılmamıştır, kusturulmuştur, düşürülmüştür. Ve inanç başlar. Yazarken bile kendinden tiksindiren, tükürme isteği doğuran, bütün kötülüklere yormak istediğim, üzerine işemek istediğim inanç. Adalet kelimesine bakın biraz. Kutsal kitabınızda da yazacak “Ödül, âdil olanındır diye”. Peki ödül nerde ve dahası O nerde?
Fotoğraf : Martin parr
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder